sábado, 22 de enero de 2005

Primera excursión de bisho


El precipicio. Posted by Hello

A las 6 cuando me levanté ya estaba despierto, sus ojitos parecían los tuyos, brillantes, curiosos, emocionados.

–Y yo donde iré?

–Pues en la mochila, en tu bolsita como siempre.

–Pero si voy en la mochila NO VERÉ NADA! ¿puedo ir a tu lado caminando?

–jajajajaaa. No no puedes. Eres demasiado chiquito.

–Pero si soy muy fuerte yo, no me cansaré!

–No puede ser cariño, además imagina la gente, se quedaría sorprendida y preguntaría ¿y este quien es? Que les contesto? Que eres un “bisho” independiente con una almita de alguien a quien quiero mucho? No lo entenderían.

–¿No?

–No

–Y porqué? Los otros también tienen “bisho” yo los he visto hablando con ellos pegados a la oreja.

–Si claro, todo el mundo, o casi, tiene un teléfono, pero “bisho” lo que se llama “bisho” como tú no tiene nadie mas. Eres único y el más guapo.

-jejejeee si, no? soy GUAPO! Bueno, vale, iré en la mochila ¿pero me sacarás de vez en cuando para ver el paisaje?

–Si, lo haré te lo prometo.

Y sin chistar mas se mete en su fundita a esperar. Cuando llegamos a la montaña y empezamos a andar oigo que reclama –¿qué no te acuerdas de mi?– Y me paro y lo saco un momento.

Estábamos en el filo de una arista con fuertes pendientes a uno y otro lado, una vista magnífica.

–¿Qué, que te parece?

–Oh! Oh! Oh! que me mareo! me caeré SUJETAME FUERTE Y TÚ TAMBIÉN TE PUEDES CAER!!!

–jajajaaa, no te asustes que ya te cojo fuerte para que no caigas y procuraré no caerme ¿Te gusta?

–Si es muy bonito pero me da un poco de miedo, pero si me guardas NO PODRÉ VER NADA! ¿Cómo lo hacemos?

–Tranquilo no te preocupes que ya me inventaré alguna cosa para que puedas ver el paisaje al tiempo de ir guardadito y sujeto.

Y cogí una maderita, la puse en el fondo de la funda y así aupadito podía ver por encima. Iba cogidito con las dos manitas, agarrado fuerte, fuerte y sólo se le veían los ojitos y la antenita.

Primero no iba muy confiado, ya sabes, las cabras saltan como cabras por el monte, pero poco a poco fue cogiendo confianza y se tranquilizó.


Alguna vez se oía ¡Hala que bonito! o... ¡que alto que es esto!! en fin... que no calló ni un momento hasta que al final después de saltar y saltar, cuando empezó el camino y el calor se quedó dormido como un tronco.

Lo guardé bien guardadito para que descansara y se terminó la aventura para él.

Se lo pasó bien... y además me preguntó al final del día

–Oye él está muy cansado no?

–Si porqué?

–Pues porque a tu pregunta de si está muy cansado sólo responde: Respuesta SI y nada mas.

Pobrecito no? Lo cuidarás?



sábado, 15 de enero de 2005

Cuidado con los mensajes




Estos días el “bisho” está muy tranquilito, calmado y...satisfecho, casi, casi ha engordado un poco. Da gusto verlo.

Le pregunto -¿qué hay “bisho” haces cara de contento?-

-jejejejeeee si, estoy contento en mi barriguita aparecen mensajes muy, muy bonitos y me pongo contento.

-Me alegro que seas feliz querido “bisho”, si tú lo eres también lo soy yo.

Aunque... el otro día se revolucionó un poquito, creo que fue viernes noche...

Se ha de vigilar con los mensajes porque se lo toma todo al pié de la letra y a veces...

Recuerdas le mandaste un mensaje?: “BISHO” mira la luna y no le tengas envidia. BESOS.

Y claro inmediatamente me pidió permiso para salir al balcón. Y salió y durante un buen rato no dijo nada hasta que entró un poco decepcionado.

–Me dice que mire la luna Y NO ESTÁ! ¿dónde se ha metido? pues si él la ve, en algún lado estará DIGO YO NO? -–protesta ruidosamente-.

–Si hombre si, si te ha dicho que la mires en algún lado estará. Venga vamos al balcón a mirar, y salimos y miramos y no estaba.

–Lo ves? Ni aún encima la maceta la he podido ver.

–Pues vamos al terrado, desde allí se abarca el cielo, posiblemente esté en el otro lado, justo encima de donde esta él.

Y nos vamos al terrado y allí estaba, media luna, en cuarto creciente, media cara blanca y brillante y la otra media oscura, pero se adivinaba todo su contorno, si, allí estaba.

Oh! Oh! Oh!– -grita el “bisho-”–

-–Que pasa?

–-Le ha crecido la barriga, ya no está mordida!

–Claro, está creciendo día a día hasta que llegue a su plenitud cuando esté en su fase más magnífica, la luna llena.

-Esta bonita no? –me pregunta

–-Si lo está. Anda mírala y recuerda que no has de tenerle envidia.

–-Si, si ya me acuerdo. No le tengo envidia ya es mi amiga.

Y volvemos para casa, él se va a su sitio y yo empiezo la cena.

Cuando estaba en la cama noto que me toca, que me llama...

–-Estas despierta?

–-Si... que pasa?

–-Oye tendrías que avisarlo porque si va a dormir en el lecho preparado en la luna se caerá y puede hacerse daño.

–-Como? que dices...?

–-Vamos a ver, el otro día cuando la luna estaba mordida con la barriga p’adentro, me dijiste que en aquel hueco había una cama preparada ¿no?

–-Si, esto dije.

–-Pues SI NO HAY HUECO tampoco hay cama y si va a dormir se caerá porque tiene mucho sueño y está “cansao” y a lo mejor no se da cuenta y se pegará un tortazo.

–-No pases cuidado “bisho” que no le pasará nada, ya lo advertirá. Y si no puede dormir en ella lo hará en su cama, pero la soñará, soñará que en la luna está cobijado, arrullado y arropado y descansará y reposará. Yo se lo he deseado.

Anda vuelve a tu sitio a dormir tranquilito y descansa tú también que el domingo tenemos que ir de excursión.

–-Me tengo que ir...?

–-Claro!

–-Me dejas quedar...? aquí... contigo... a tu lado... me dejas? Será la última vez te lo prometo!

Y que querías que le dijera? con esta carita que hace, es un amor mi “bisho” tan preocupado y tan meloso buscando mimos...

–Venga ven, ven a mi lado, acurrúcate aquí en mi pecho y estate quietecito.

Plop! de un salto se metió en la cama, se acurrucó y se durmió.

-Buenas noches “bisho” –le susurro

-Bueeenaaasss noooochesssss......zzzzzzzzzzzzz.........................





miércoles, 5 de enero de 2005

Dos gotitas de rocío


Y érase que se era una historia novedosa,

aventuras y desventuras de dos gotitas de rocío

pequeñitas y fresquitas y como no! mañaneras.


Era de mañana, muy de mañana de un día claro y transparente, la noche se había retirado, el sol ya llegaba, el arco iris sacó la nariz y con sus colores empezó a teñir todo lo que a su paso acariciaba.

En una hoja enorme, creo que era un ficus espléndido y brillante, había dos gotitas de rocío que estaban dormidas.

Una de ellas despertó, el sol la calentaba poquito, para que no secara, de esta forma las cuidaba.

El sol disfruta con las gotas de rocío, es su espectáculo matutino preferido. Las regala con sus rayos de luz y calor y el rocío se transforma en cuentas de colores obsequiándolo con fantasías y diversiones.

-Ep! dormilona despierta, que el día ya llega! –dijo una gotita a la otra-

-Ya ha amanecido? –pregunta la otra gotita con cara perezosa-

-Así es, el sol ya ha salido y la noche se ha ido. Venga, espabila, vamos a jugar, hoy el arco iris ha salido a pasear... tenemos que aprovechar!

Y prestas se levantaron dando saltitos y riendo contentas. No se lavaban la cara, siempre la llevan limpia y mojada.

Todos sabéis que van escasos –los arco iris- solo salen en ocasiones especiales a pasear su cola, presumidos como pavos reales.

Y sin pensárselo dos veces se cogieron de la mano y ziiiuuuuu!!!!!! por la hoja, dónde habían estado durmiendo, se deslizaron.

Fueron a caer al prado, cubierto de flores de todos los colores, cubierto de hierba verde y fresca. Casi no se las veía de chiquitas que eran pero se las oía reír y gritar. Y empezaron a jugar.

-Compañera donde estoy? –gritaba una de ellas amagada detrás de una brizna de hierba allí donde el arco iris se escondía en la tierra­-

Y la otra gotita buscaba y miraba.

- Allí! allí! en el verde estás! has pisado el color verde y en la hierba te has camuflado... jajajajaaaa... pareces una hierbecita mojada...

Y corriendo alborozadas se volvieron a encontrar.

-Ahora me escondo yo. Cierra los ojos y no hagas trampas que te conozco!

Y la gotita pensaba y pensaba... en que me quiero convertir yo? Ya está! Y corriendo se fue a pisar.

-Compañeraaa!!, compañera que soy ahora?

-Espera que voy a ver si te encuentro, si adivino donde estas!

Y con la mirada seguía la cola del arco iris mientras pensaba: ¿Qué color habrá pisado ahora?

-Ya está, ya te vi! jajajajaaaaa. El amarillo has pisado, pareces una abejita con el vestido rayado.

Y se reencuentran, se abrazan y vuelta a empezar.

Ahora una pisa el azulado.

En una campanita te has encerrado, pero te he encontrado! – grita la que busca-

Después, le toca a la otra y decide: pisaré el blanco!

Si, si, eso es! Pareces una libélula, transparentes tus alas se han tornado – descubre la compañera-

-Oooooh! pensaba que no me ibas encontrar! Estoy linda no?

-Y si piso el rojo?

-Parecerás una amapola. Muy bien! hazlo! yo pisaré el negro y en tu botón me convertiré...

Y así recorren todos los colores que el arco iris regala cuando adorna con su cinta la tierra recién mojada.

¿entendéis porque digo que parecen cuentas de colores?

El sol las miraba complacido. Que divertido era verlas jugar. Pero no podía esperar más, debía calentar.

Y empezó ha desprender calor y las gotitas sabían que pronto desaparecerían.

Y cansadas y felices por el juego del día se recostaron en el prado, bien juntitas y abrazadas, dispuestas a desaparecer... preparadas para un nuevo amanecer.


Y así termina este cuento

inspirado por dos palabras

que me quedaron dentro.

Y así las devuelvo

como un regalo

solo quien se sienta niño

sabrá disfrutarlo



martes, 4 de enero de 2005

Gotas de rocío




Nosotras también somos personajes de cuentos de aventuras, de colores, de amigos entrañables.

Nuestros cuentos también podréis encontrarlos en este mundo fantástico!Posted by Hello

Fantàstic!

Aquestes lletres han d'anar aquí, al mòn fantàstic... estic escrivint amb el regal que m'ha portat el meu rei mag, el rei Gaspar.

M'he quedat de pasta de moniato quan l'he vist, no tenia ni idea de que existíen coses així. Ara entenc quan em va dir un día que tenia un teclat silenciós! jajajajjjaaaaaaaaaaaaaaa i tan silenciós, i ben extrany.

Quan he obert el paquet m'ha semblat una faixa! apa que m'he quedat ben intrigada, fins que no l'he tret de la caixa no m'he adonat d'el que era....

No he pogut resistir la temptacio d'esperarme per obrir-lo i en el parking del super, al cotxe, l'he obert... i quan he arribat a casa l'he instal.lat i les primeres lletres que he escit han sigut per a ell.

I l'estona qu'hem passat junts? pot ser tan bonic un troset de terra, pedres i herbetes mirant el mar, amb el seu cap recolzat al meu pit, poder agafar-lo abraçar-lo, acariciar-lo i xerrar tranquil.lament?

Avui l'escoltava amb molta atenció, m'haguès agradat tenir una gravadora... quan parla ho fa dibuixant les paraules, les situcions, sempre troba la paraula justa per descriure alló que explica...es tan ric el seu vocabulari que m'enriqueixo jo...

Si tinguès una gravadora..m'enduria la seva veu... i l'escoltaría i escoltaria i m'adormiría escoltant-lo.

M'acaban de cridar per anar a sopar i no he pogut parlar amb ell.

li deixaré el meu petó aquí.


domingo, 2 de enero de 2005

Soy bisho, soy guapo y soy muuuuy importante!!!!!.



Hola, soy bisho! soy el personaje más importante de los cuentos de la Sílvia, también soy un ratón colorao y tengo un compañero que se llama bishito.


Mi amiga es la luna, ya veis no? nos queremos mucho, me deja preparar una camita para estos dos que están medio "locatis"...


Ya me costó conocerla no creais, estuve un par de veces, a punto de "morirme" del susto y de darme un buen porrazo... por poco me caigo desde una maceta dónde me encaramé para verla... a veces, la muy tonta, no sale, se esconde y no la puedo ver, otras veces es pequeñita y tiene forma de cunita y otras veces tiene una cara muy grande y sonriente, a mi me sonríe a vosotros no se...


También me hace recados, si le envio besos y caricias para que los lleve al destinatario, siempre se ha portado muy bien... por eso me la quiero tanto. Si, si, ya se que yo solito podría hacer los recados pero es que es tan bonita! y ella se pone contenta y ellos también y yo "descanso" porque a veces me hacen trabajar mucho, a mi me gusta, no os creais que no... pero se me termina la batería! y claro, sin batería no sirvo pa ná y me chincha... y también me pasa que a veces no tengo "cobertura" jejejejee que aún no me he enterado de que es, pero cuando no tengo de "eso" entonces si que estoy fastidiado de verdad porque no puedo ni recibir mensajitos ni puedo enviar... jo, que rabia!!! aunque lo bueno es que cuando vuelvo a tener... entonces... entonces.... me pongo muy contento porque empiezo a hacer Tiiiiit! tiiiiit! tiiiiiit! y halaaaaa!!!!! vienen todos los mensajitos de golpe y porrazo... jejejejeeee que cosas más raras les pasan a los bichos no?


¿Tu tienes bicho? Ah! me olvidaba... TENGO UN HERMANO!!!!!!!!!!! si, si, un hermano con tapadera y pequeñito y rechonchito que el pobre siempre se pone pálido cuando ve a la Sílvia porque tiene la manía de sentarse encima suyo... es que... ! está pelín tonta cuando se encuentra con su gorrión... si, si, el que da saltitos y se ríe. Anda que ponen unas caras cuando se encuentran!


Uno gorrión, la otra alondra, y delfines y yo que me sé más!!!!!!!!! raros, la verdad es que son un poco raros... fijaros si son raros que cuando pasan poir una puerta chiquitita se rien!

SI LO NORMAL SON LAS PUERTAS CHIQUITITAS!!!!!!


En fín, ya os iré dejando mis historias para que me conozcais.


¿Vale?
Posted by Hello